اشعار

مائیم و انـس و الفـت تو یا اباالجواد            در جان ماست محنت تو یا اباالجواد

با اذن فاطمه به دل ما رسیده است            سـرمـایـۀ مـحـبـّت تـو یا ابـاالجـواد

در حریم نور جای مشعل و فانوس نیست           هیچ کس از لطف‌تان در این حرم مأیوس نیست

شکرِ حق با شیر مادر مهرتان در دل نشست           واقعا بیچاره هرکس با شما مأنوس نیست

عـطـر نـفـست مسیـح را زنـده کـند            با بوی تو گـل شکـوفد و خـنده کند

چـشمم که به گـنبد تو می‌افـتـد، دل            عــطـر صلـوات را پـراکـنـده کـنـد

تـسلیـمـم ای کـریـم که زنـدانی‌ام کنید            فکـری برای بی‌سر و سامـانی‌ام کنید

بخشش بس است، عمر من بی‌نوا گذشت            من را مـؤاخـذه به هـوسـرانی‌ام کـنید

جام‌ها بی‌تاب از رزقِ شراب و باده‌اند            صحن‌ها بهر حـضور سائـلان آمـاده‌اند

با امیـد وصـل این جنّـت تـقـلا می‌کنند            ذرّه‌هـایی که مـیـان راه، بـیـن جـاده‌انـد

تو آن امـام غـریـبی، تو آن امام رئـوف            در این کرانه، به خورشید بی بدل معروف

غزال خسته دوبیت اشک پیش پایت ریخت            همین که شد به نگاهش نگاه تو معطوف

پنجره فـولاد هر دم یک گـره وا می‌کند           نام تو در این حـرم کـار مسیـحا می‌کند
روشنای پُـر فـروغ گـنـبد و گـلـدسته‌ات           چشمۀ خورشید را در اصل معنا می‌کند

دلم دوباره هـواى تو را به سر دارد            هــواى گـنـبـدتـان را دم سـحـر دارد

دلم دوباره کـنارِ تو گـریه می‌خواهد            که گریه بر در باب الجواد اثر دارد

سنگ بی ارزش کنار تو زبرجد می‌شود           سنگ قـبر دوستـانت نیـز مـرقـد می‌شود

تو تـمامـیِّ صفـات خـوب را داری ولـی           «رأفتت» بین صفت هایت سـرآمد می‌شود

کلامش نور، فعلش خیر، نامش دلنشین باشد           دلـیـل عـالـم ایجـاد بـایـد ایـنـچـنـین باشد

یکی از معجزات حضرت موسی بن جعفر اوست           عـلیّ سوّم و دست خـدا در آستـیـن باشد

آرام نـمـودی تـب و تـاب هـیـجـان را            جوشانده‌ای از شوق خودت هر غلیان را
از پـای نشاندی ز تعـجّـب جـریان را            از دشمن و از دوست ربودی دلشان را

بـار دگـر لبـم شده یـار و رفـیق من            گردیـده واژه‌های محـبت شفـیق من
دارد سخن ز معنی عشق عمیق من            حک گشته برمدال نفیس عقـیق من

سائل، اگر کنار کـریمی رصد شود            عالم اسیر ذکر «رضا جان مدد» شود
دست از نخ عـبای شما بر ندارد او            حتی اگـر که راه خـدایـی بـلـد شود

غزل به وصف تو، دلخواه می‌شود گاهی            اسیـر دست شعـف، آه می‌شـود گـاهی

ز معجـزات نگـاهت یکی هـمین باشد            که کـوه غـم به دلـم کاه می‌شود گاهی

خوشم از رعـایای شمس الشّمـوسم            گـرفــتـار عـشـق انـیـس الـنّـفـوسـم

کجا بی‌پـنـاهـم در این وادی عـشق            پـنـاهـنـدۀ لـطـف سـلـطـان طـوســم

یک عـمر فـقط بر در این خانه گـدایم            دلداده‌ترین شخص در این صحن و سرایم

هر روز من از عشق تو دم میزنم آقا            پیچـیده به گوش همه این حزن صدایم

ای آفـتاب، سایـۀ خـورشید گـنـبدت            باغ بهـشت، باغـچۀ شهـر مشهـدت

مـا را نـوشـتـه‌انـد مـیـان اسـیــرهـا            از عـاشقـان درهـمِ زلـف مجـعـدت

در این حریم ذکرم، یا رب و یا کریم است          دستم اگرچه خالیست، خرجیم با کریم است

کم میشود مگر از این سفره هر چه بُردند؟          وقتی طرف حساب شاه و گدا، کریم است

خیرت رسید و عبد معاصی عطا گرفت            پست و حـقـیر عـالـم امکان بها گرفت

رو بـر تو کرد با هـمـۀ روسیـاهـیـش            از گوشه چشم نافـذتان او شـفـا گرفت

کـم کـم مسافـران سحـر را خـبـر کنید            با ذکر یا حـسیـن به مشهـد سفـر کـنید
خود را میان صحن رضا دربه در کنید            شب تا اذان صبح به گـنـبد نظـر کـنید